Pod koniec studiów związałam się z chłopakiem, z którym byłam przez kolejne pięć lat. W tamtym okresie on należał do grupy Nie nadaje się do relacji, ale ja tego nie widziałam.

Bardzo dużo zainwestowałam w związek i trudno było mi się z niego wycofać. Liczyłam, że coś się zmieni między nami, ale było coraz gorzej. W końcu się rozstaliśmy. Miałam wtedy 29 lat. I przyznam Ci się, że czułam się przerażona i przegrana. Nie miałam pojęcia, co będzie dalej, ale przyszłości nie widziałam w pozytywnych barwach.

Tamta relacja nadszarpnęła moje zaufanie do ludzi. Wstydziłam się, że tak długo tkwiłam w związku, który był dla mnie niszczący. Tłumiłam w sobie wstyd, lęk i poczucie odrzucenia. Bałam się, że wszyscy na około mnie oceniają. Nie rozumiałam, jak to się stało, że moje życie ułożyło się tak, a nie inaczej. Nie wiedziałam, gdzie popełniłam błąd. Trochę czasu zajęło mi otrząśnięcie się i zamknięcie tamtego rozdziału życia.
Gdy to się już udało, czułam w sercu pragnienie założenia rodziny. Jednak raz po raz trafiałam na niewłaściwych dla mnie mężczyzn. Spotykaliśmy się kilka razy i nic z tego nie wychodziło.

Kolejne wakacje, święta – a ja sama. Wieczory, weekendy, z którymi czasem nie wiedziałam, co zrobić. Samotne spacery, w czasie których mijałam uśmiechnięte, zakochane pary. Były momenty, gdy traciłam nadzieję.

Pamiętam, jak któregoś dnia jechałam metrem. Za mną stał chłopak, który trzymał się poręczy. Nasze odbicie w szybie wyglądało tak, jakby mnie obejmował i przytulał. Tak bardzo brakowało mi wtedy dotyku… Zwykłego objęcia i przytulenia. Moje serce się ścisnęło, a do oczu napłynęły łzy. Patrząc na to odbicie, prawie się rozpłakałam.

W pewnym momencie zrozumiałam, że pragnienie założenia rodziny to jedno, a wiedza i umiejętność zrobienia tego, to już zupełnie co innego. Dlatego zaczęłam zgłębiać teorię budowania relacji. Czytałam książki z dziedziny psychologii i duchowości, przeglądałam różne poradniki. Modliłam się o dobrego męża. Poszłam na terapię, aby uporządkować swoje wnętrze. Wychodziłam w nowe miejsca, otwierałam się na nowe znajomości. To wszystko było dla mnie ciężką pracą.

Wielokrotnie musiałam pokonywać swój lęk przed odrzuceniem czy ośmieszeniem, wychodzić ze swojej strefy komfortu, przełamywać zniechęcenie, nie poddawać się rozpaczy. Szczęśliwie dla mnie miałam przyjaciół i rodzinę, która stanowiła dla mnie wsparcie.

W końcu, po około dwóch latach pracy nad sobą (a sześć lat od końca tamtego fatalnego związku), w dość nieoczekiwanych dla mnie okolicznościach, spotkałam mojego męża. Teraz jestem żoną i mamą. Jestem szczęśliwa w obu tych rolach. Ale pamiętam ten czas, gdy byłam singielką. Wiele Twoich doświadczeń nie jest mi obcych. Też przez to przeszłam. Dlatego teraz chcę się z Tobą dzielić moim doświadczeniem i wiedzą. Tym, co u mnie się sprawdziło.

Złości mnie, gdy widzę, jak fajne dziewczyny wiążą się z zupełnie nieodpowiednimi mężczyznami, a później cierpią. 

Nie mogę znieść, gdy kobiety z braku wiedzy lub pod wpływem głupich rad ładują się w związki bez przyszłości albo w małżeństwa, które bardzo szybko się rozpadają. 

Irytuje mnie, gdy widzę, jak cudowne dziewczyny, które doskonale radzą sobie życiowo, są bezradne w sytuacjach randkowych. Sama przez długi czas w relacjach damsko-męskich poruszałam się po omacku. Nie chcę, abyś popełniała moje błędy.

Nie znam Ciebie ani Twojej historii. Ale wiem, że jesteś świetną kobietą. Moim marzeniem jest, aby Twoje życie ułożyło się tak, jak sobie wymarzyłaś. Z własnego doświadczenia wiem, że to nie dzieje się samo. Wymaga to pracy. Dlatego jeśli pozwolisz, będę Cię wspierać.