Poznałaś fajnego chłopaka, poprosił o Twój numer telefonu i … nie dzwoni.
Lub byliście na randce. Podobało Ci się. Chciałabyś spotkać się ponownie. Czekasz na telefon, ale on nie dzwoni. Mija dzień, drugi, trzeci … Twoja frustracja rośnie, a w głowie kłębią się myśli.
Marzy Ci się mąż, dla którego wiara i wartości chrześcijańskie, będą tak samo ważne jak dla Ciebie? A do tego chcesz, żeby był odpowiedzialny, męski i dojrzały do budowania relacji? A później idziesz na spotkanie dla singli w Kościele i wracasz załamana. Zastanawiasz się, czy otworzyć się na relację z niewierzącym mężczyzną? Czy to ma w ogóle sens? Nie chcesz utracić swojej wiary, ale pragniesz też bliskości.
W niektórych poradnikach znajdziesz informacje, że tworzenie listy cech jest bez sensu. Bo przecież spotykasz się z autentycznym człowiekiem, a nie ideałem czy wymyśloną przez siebie postacią. W innych za to będą Cię namawiać, abyś dokładnie się zastanowiła, z kim chcesz być, argumentując to tym, że związek przetrwa jeżeli będziecie do siebie dopasowani.
Istnieje taki stereotyp, że mężczyźni zwracają uwagę na wygląd, a kobiety na osobowość. Jak to bywa ze stereotypami, ziarnko prawdy w tym jest, ale samo uogólnienie jest nieprawdziwe.
Nie zadzwonił po randce. Pewnie jestem beznadziejna. Fajnie nam się rozmawiało, ale nie poprosił o mój numer telefonu. Chyba nie byłam dla niego atrakcyjna. Kolejne wyjście i porażka, nie poznałam nikogo. Co ze mną jest nie tak? Brzmi znajomo?